Έκτοτε έχουν καταγραφεί άλλες αναφορές για τέτοιο δηλητηριώδες μέλι σε ορισμένες περιοχές της Νότιας Αφρικής, οι οποίες είναι εξίσου ενδιαφέρουσες.
Οι μελισσοκόμοι στη Νότια Αφρική γνωρίζουν πλήρως αυτό το δηλητηριώδες μέλι και δεν υπάρχει κίνδυνος να πεθάνει κανείς, καθως ένα τέτοιο μέλι δεν τοποθετείται ποτέ στα ράφια, αλλά χρησιμοποιείται από τους μελισσοκόμους για να ταΐσουν τις μέλισσές τους την εποχή της έλλειψης, όπου οι μέλισσες το χρησιμοποιούν εύκολα και ποτέ δεν δηλητηρίασαν τον εαυτό τους.
Ευτυχώς, τα δηλητηριώδη μέλια είναι συχνά τόσο πικρά που η κατανάλωση είναι περιορισμένη.
Υπάρχουν αναφορές ότι οι ιθαγενείς στην περιοχή χρησιμοποιούσαν για δηλητήριο στα βέλη τους κάμπιες που τρέφονται με τα φύλλα του ενός δέντρου της περιοχής. Οι καμπιες συλλέγονται, ξηραίνονται, συνθλίβονται και τρίβονται στα βέλη.
Το δεύτερο δέντρο που περιέγραψε είχε ένα γαλακτώδη χυμό latex με έντονη μυρωδιά που μπορούσε να σε τυφλώσει αν μπει στα μάτια καθως εκτοξεύονταν στο σπάσιμο ενός κλαδιού .
Μια κουτάλια από αυτό το μέλι προκαλεί αρχικά κάψιμο στο λαιμό και μετά σε όλο το σώμα. Στην συνέχεια προκαλεί διάρροιες και εμετούς που οδηγούν σε εξάντληση έως και λιποθυμία.
Το 1818, ο ιεραπόστολος Robert Moffat, κατέγραψε ότι στους καταρράκτες Augrabies οι σύντροφοί του παραπονέθηκαν ότι ο λαιμός τους έγινε ζεστός αφού έφαγαν το συγκεκριμένο μέλι. στην προσπάθεια τους έπιναν νερό το όποιο αύξανε τον πόνο, Τότε ένας ντόπιος τους έδειξε ότιε το μέλι σε εκείνη την κοιλάδα προερχόταν από δηλητηριώδες Θάμνο Euphorbia.
Ευφορβία.
Το δηλητηριώδες μέλι προέρχεται από τα άνθη της Euphorbia avasmontana που βρίσκεται σε συστάδες στα βουνά κατά μήκος του ποταμού Orange και είναι γνωστό στους μελισσοκόμους αυτής της περιοχής.
Τα είδη των θάμνων Euphorbia ανθίζουν το χειμώνα, όταν λίγα άλλα φυτά είναι ανθισμένα και τα κίτρινα άνθη τους είναι ελκυστικά για πολλά έντομα, αλλά μόνο η κοινωνική μέλισσα μπορεί να διατηρήσει τη θερμοκρασία της κυψέλης και να μείνει δραστήρια αυτή την εποχή ώστε να να εκμεταλλευτεί πλήρως αυτή την πηγή νέκταρος.
Έτσι, οι κηρήθρες μελιού αυτή τη στιγμή μπορεί να αποτελούνται εξ ολοκλήρου από νέκταρ του συγκεκριμένου φυτού.
Το ενδιαφέρον είναι ότι οι μέλισσες μπορούν να χρησιμοποιήσουν αυτό το μέλι κανονικά και δεν είναι δηλητηριώδες για αυτές ή τον γόνο τους.
Οι ιθαγενείς χρησιμοποιούν στελέχη του φυτού για να δηλητηριάζουν ψάρια σε ποτάμια και στην συνέχεια τα συλλέγουν για κατανάλωση, ενώ μπορούν να φτιάξουν υδρόμελο με αυτό το δηλητηριώδες μέλι που σε αυτή την μορφή λόγω της ζύμωσης παύει να είναι τοξικό για τον άνθρωπο.
Όλα τα χυμώδη είδη Euphorbia είναι δηλητηριώδη σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό, αλλά 22 από αυτά τα είδη έχουν καταγραφεί ότι τρώγονται από άγρια ζώα όπως ο ρινόκερος και ο μπαμπουινος. Θεωρείται ότι βοηθά στην αποβολή των παρασίτων και στο καθαρισμό των εντέρων
Στον άνθρωπο ένα αγκάθι του φυτού προκαλεί μια πληγή με πύο που κάνει βδομάδες να επουλωθεί
Η δραστική ουσία στο μέλι noors βρέθηκε να είναι διαλυτή στον αιθέρα και μπορεί να αφαιρεθεί από το μέλι με αυτόν τον τρόπο (Juritz, 1925).
Φυτά που περιέχουν αλκαλοειδή πυρρολιζιδίνης όπως τα ροδόδεντρα, η πικροδάφνη και οι αζαλέες (οικογένεια Ericaceae) είναι πηγές δηλητηριώδους μελιού!
Δηλητηριώδη μέλια στην αρχαιότητα
Το δηλητηριώδες μέλι δεν περιορίζεται στη νότια Αφρική και έχει καταγραφεί από τους αρχαιότερους ιστορικούς χρόνους.
Υπάρχουν αναφορές για τους Αργχοναυtες που δοκίμασαν δοκίμασε το μέλι της Κολχίδας, το οποίο οι ντόπιοι Θεσσαλοί είχαν προειδοποιήσει ότι ήταν δηλητηριώδες καθώς προερχόταν από το «υψηλό δάσος της αζαλέας». Είχε πικρή αλλά αναζωογονητική γεύση και οδήγησε αναισθησία και σχεδόν καταστροφή τους Αργοναύτες.
Τα στρατεύματα του Ξενοφώντα δηλητηριάστηκαν με μέλι το 401 π.Χ. στη Γεωργία όπου οι Έλληνες στρατιώτες "τρυγησαν" άγριες φωλιές κατά μήκος της διαδρομής και αφού έφαγαν το μέλι, έχασαν τις αισθήσεις τους, έκαναν εμετό και δεν μπορούσαν να σηκωθούν (Krochmal, 1994).
Όσοι κατανάλωναν μικρές ποσότητες ήταν μεθυσμένοι ενώ εκείνοι που έτρωγαν περισσότερο συμπεριφέρονταν σαν τρελοί. Τα περισσότερα αποτελέσματα εξαφανίστηκαν μέσα σε 24 ώρες, αλλά χρειάστηκαν αρκετές ημέρες για να αναρρώσουν πλήρως.
Ένα παρόμοιο σενάριο συνέβη με τον Πομπήιο και τον στρατό του στην περιοχή της Τραπεζούντας της Μαύρης Θάλασσας, αλλά ήταν άτυχοι γιατι έπεσαν σε ενέδρα προτού προλάβουν να συνέλθουν (Krochmal, 1994).
Οι αντιπάλου τους είχαν τοποθετήσει σκόπιμα τοξικες κηρήθρες κατά μήκος της διαδρομής των στρατευμάτων του Πομπήιου, και έτσι τρεις από τις μοίρες του εξολοθρεύτηκαν ενώ ήταν μεθυσμένοι.
Και στις δύο αυτές περιπτώσεις το Rhododendron ponticum λέγεται ότι ήταν η πηγή του δηλητηριώδους μελιού και μέχρι σήμερα συλλέγεται από τις φωλιές Apis dorsata στα Ιμαλάια όπου προκαλεί μέθη και παραισθήσεις όταν καταναλώνεται σε μικρές ποσότητες.
Η περιοχή της Τραπεζούντας της Τουρκίας κοντά στη Μαύρη Θάλασσα είναι διαβόητη για δηλητηριάσεις λόγω της τοξίνης στην οικογένεια των ροδόδενδρων, η οποία έχει αναγνωριστεί ως ακετυλανδρομεδόλη, ένας τύπος γραιανοτοξίνης, ενώ σε άλλες λέγεται ότι είναι μελιτοξίνη (Krochmal, 1994).
Η ακετυλανδρομεδόλη αναστέλλει την αναπνοή και προκαλεί ύπνωση.
Το μέλι Κολχίδας που βρέθηκε γύρω από την περιοχή της Μαύρης Θάλασσας της Τουρκίας ήταν γνωστό στους αρχαίους Έλληνες ως meli chloron («χρυσό μέλι») και οι ταβερνιάρηδες στα βόρεια το ανακάτευαν με μπύρα για να δώσουν ένα επιπλέον λάκτισμα.
Η γύρη που προέρχεται από την ίδια πηγή με το δηλητηριώδες μέλι, είναι εξίσου δηλητηριώδης, δίνοντας τα ίδια αποτελέσματα μέθης και παραισθήσεων. Παρόλα αυτά η δηλητηριώδης γύρη δεν έχει καμία επίδραση στις προνύμφες των μελισσών.
Πληροφορίες: ujubee.com
Επιτρέπεται η αναδημοσίευση του άρθρου με αναφορά στο EL00044 και με ενεργό link...Για να βλέπετε άμεσα τις αναρτήσεις μας ακολουθήστε την σελίδα του EL00044 στο Facebook
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου